Το κόκκινο χαλί της βασίλισσας και τα παράπονα των Λατινοαμερικάνων
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 έχει μείνει στην ιστορία για αρκετά γεγονότα. Για την μοναδική κατάκτηση τίτλου από την Αγγλία, τον τρόπο που αυτή τελικά ήρθε (με το γκολ του Χερστ), τον τεράστιο Εουσέμπιο που σκόραρε εννιά φορές, τη σταθερή Δυτική Γερμανία, την έκπληξη Β. Κορέα και τα γεμάτα γήπεδα. Και φυσικά για την πρώτη τόσο μεγάλη αποτυχία των ομάδων της Ν. Αμερικής. Μόνο που εκεί, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η αποτυχία δεν θεωρήθηκε αδυναμία των τριών μεγάλων (Βραζιλίας, Ουρουγουάης, Αργεντινής), αλλά ως το αποτέλεσμα μιας… πλεκτάνης της Ευρώπης να κατακτήσει έναν τίτλο από τα μεγαθήρια της Αμερικής.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά, πριν φτάσουμε στις θεωρίες συνωμοσίας και δούμε πόση βάση είχαν. Οι Άγγλοι αφού σνόμπαραν τα πρώτα Παγκόσμια Κύπελλα θεωρώντας τις υπόλοιπες χώρες αρκετά κατώτερες, από το 1950 άρχισαν να συμμετέχουν. Τα αποτελέσματα, πολύ άσχημα. Καλύτερη επίδοση η 7η θέση το 1954 στην Ελβετία. Έτσι, όταν οργάνωσαν το Μουντιάλ του 1966 ήταν αποφασισμένοι να δείξουν στον υπόλοιπο κόσμο ότι το ποδόσφαιρο είναι δική τους υπόθεση. Τα γήπεδα ήταν γεμάτα (το Μουντιάλ της Αγγλίας ήταν μέχρι και το 1994 αυτό με τα περισσότερα εισιτήρια) και η τελετή έναρξης έγινε με κάθε επισημότητα, υπό τα μάτια της βασίλισσας, πλήθους διασημοτήτων αλλά και 87.000 θεατών.
Σε εκείνο το ματς η Αγγλία υποδέχτηκε την Ουρουγουάη, αγώνας που μεταδόθηκε για πρώτη φορά ζωντανά σε πολλά μέρη του κόσμου. Μια Ουρουγουάη που είχε εσωτερικά προβλήματα, εξαιτίας των… παπουτσιών. Βλέπετε, οι σπόνσορες είχαν αρχίσει για τα καλά να μπαίνουν στο ποδόσφαιρο. Οι άμαθοι Ουρουγουανοί δέχτηκαν προτάσεις από Adidas και Puma και εκεί άρχισαν να μαλώνουν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα κάποιοι να δεχτούν την πρόταση της μίας και κάποιοι της άλλης και γενικά να υπάρχει κακό κλίμα. Οι Ουρουγουανοί είχαν μια ομάδα βασισμένη στην εξαιρετική Πενιαρόλ εκείνων των ετών και παίκτες όπως ο Μαζούρκεβιτς, ο Πέδρο Ρότσα, ο Μίλτον Βιέρα και ο μπαμπάς Φορλάν. Ο ιδιόρρυθμος κόουτς Οντίνο Βιέρα κατέβασε μια 11αδα που δεν είχε επιλέξει ξανά μαζί και πριν το ματς έκανε τακτική με αλατιέρες και πιπεριέρες για παίκτες. Ο αστικός μύθος λέει ότι κατά τη διάρκεια της τακτικής, κάποιος έριξε μια αλατιέρα-παίκτη και ο φυσιοθεραπευτής είπε: “τι να κάνω κόουτς; να μπω να τη βοηθήσω;”
Η τακτική πάντως απέδωσε και μετά από 90 λεπτά, οι δυο ομάδες έμειναν στο 0-0. Αυτό ήταν και το μοναδικό παιχνίδι που οι Άγγλοι δεν κέρδισαν το 1966. Οι Ουρουγουανοί είχαν πάντως προβλήματα και με τη διοργάνωση, καθώς ενώ το παιχνίδι τους με τη Γαλλία ήταν να γίνει στο Γουέμπλεΐ, τελικά οι διοργανωτές το μετέφεραν σε άλλο στάδιο. Την ίδια στιγμή πολλά παράπονα υπήρχαν σχετικά με τον καταρτισμό του προγράμματος, με τους Άγγλους να έχουν πολύ βολικές ημέρες και χρόνο ξεκούρασης. Η Σελέστε πάντως προκρίθηκε κερδίζοντας Γαλλία και φέρνοντας ισοπαλία με το Μεξικό.
Από την άλλη, η παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία με τον σούπερ-σταρ Πελέ τα βρήκε δύσκολα. Αποκλείστηκε από την πρώτη φάση, έχοντας να αντιμετωπίσει το σκληρό παιχνίδι των Βούλγαρων στο πρώτο ματς. Ο Πελέ τραυματίστηκε, οι Βραζιλιάνοι ήταν έξαλλοι με το διαιτητή που δεν προστάτευσε τον Βασιλιά και έπαιξαν στο δεύτερο ματς χωρίς αυτόν, χάνοντας με 3-1 από την Ουγγαρία. Η πρόκριση παιζόταν στο τρίτο παιχνίδι με την Πορτογαλία. Ο Εουσέμπιο όμως ήταν πολύ ανώτερος, ενώ παράλληλα ο Πελέ έφαγε και πάλι αρκετό ατιμώρητο ξύλο με αποτέλεσμα να νιώθει ενοχλήσεις και να μην μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά τη Βραζιλία που έχασε. Οι Βραζιλιάνοι ήταν έξαλλοι κι ο Πελέ δήλωσε ότι δεν θα ξαναπαίξει σε Μουντιάλ. Ευτυχώς για όλους μας, το 1970 έδωσε το παρόν κανονικά. Η κόντρα τους με τους Άγγλους είχε ξεκινήσει πριν τους αγώνες. Για την άφιξή τους (όταν δεν υπήρχε πούλμαν να τους παραλάβει), τον αριθμό των φωτογράφων που μπορούσαν να έχουν, τις σημαίες της ομάδας, τις καθυστερήσεις στις μεταφορές τους, τις παροχές σε δημοσιογράφους, τη διαμονή, τα προβλήματα με τα τηλέφωνα. Σε ένα άρθρο του Guardian αναφέρεται η ιστορία για τα πρώτα αντιντόπινγκ τεστ που οργάνωσε ο Άγγλος γιατρός και ανάγκασαν τους Βραζιλιάνους να ζητήσουν να απαγορευτεί το τσάι για τους Άγγλους, αν απαγορευτεί ο καφές γι’ αυτούς.
“Όταν επέστρεψα στη Βραζιλία, η καρδιά μου δεν ήταν στο ποδόσφαιρο πλέον. Ήταν ένα σοκ αυτό που έγινε με την αντιαθλητική συμπεριφορά και την κακή διαιτησία. Η Αγγλία κέρδισε, αλλά για μένα δεν είχε την καλύτερη ομάδα. Το ποδόσφαιρο σταμάτησε να είναι τέχνη και έγινε πόλεμος”.
Κι η τρίτη της Ν. Αμερικής; Η Αργεντινή μετά τις αποτυχίες της στα Μουντιάλ του 1958 και του 1962 πήγε χωρίς πολλές φιλοδοξίες στη διοργάνωση. Με πολλά εσωτερικά προβλήματα και κακά αποτελέσματα πριν τη διοργάνωση, οι ελπίδες δεν ήταν πολλές. Οι Αργεντινοί είχαν κι αυτοί τα δικά τους θέματα με τους Άγγλους. Στο προπονητικό κέντρο δεν υπήρχαν εστίες, τα λεωφορεία που τους μετέφεραν έκαναν λάθη και γενικά είχαν παράπονα από τους διοργανωτές. Κατάφεραν να πάρουν όμως την πρόκριση.
Κάπως έτσι φτάσαμε στα προημιτελικά. Εκεί που Ουρουγουανοί και Αργεντινοί υποστηρίζουν ότι έγινε η μεγάλη σφαγή. Πριν καν ξεκινήσει το Μουντιάλ και σύμφωνα με τα ΜΜΕ της Ν. Αμερικής, οι χώρες έπρεπε να δηλώσουν από δύο διαιτητές για τη διοργάνωση, αλλά οι Άγγλοι εμφανίστηκαν τελικά με τέσσερις, συν έναν Σκωτσέζο και έναν Ουαλό. Ήδη οι πρώτες ανησυχίες υπήρχαν. Οι διασταυρώσεις των προημιτελικών έφεραν την Ουρουγουάη να παίζει με τη Δ. Γερμανία και την Αργεντινή με την Αγγλία. Μερικές ημέρες πριν τους αγώνες, οι εκπρόσωποι της Σοβιετικής Ένωσης, της Ουρουγουάης και της Αργεντινής κλήθηκαν σε ένα ξενοδοχείο του Λονδίνου ώστε να γίνει η κλήρωση των διαιτητών. Ενώ έφτασαν στην ώρα τους, ενημερώθηκαν από τον πρόεδρο της FIFA που κατά τύχη ήταν ο Άγγλος Στάνλεϊ Ρους, ότι η κλήρωση είχε ήδη γίνει, με μάρτυρα αυτόν, τον Γερμανό εκπρόσωπο και ένα Νοτιαφρικάνο. Κατά διαβολική σύμπτωση, το ματς Αγγλίας-Αργεντινής κληρώθηκε να διευθύνει ένας Γερμανός διαιτητής και το Γερμανία-Ουρουγουάη ένας Άγγλος. Η συνάντηση είχε κανονιστεί σε ώρα που ο Ισπανός, μέλος της επιτροπής, δεν μπορούσε να επιστρέψει στο Λονδίνο (μια που ήταν σε άλλη πόλη για άλλον αγώνα). Αρκετά ύποπτα όλα αυτά.
Φτάσαμε έτσι στους αγώνες που έγιναν ίδια μέρα και ώρα. Τώρα για να είμαστε σωστοί, οι Νοτιοαμερικάνοι δεν είναι τα καλύτερα παιδιά και πολλές φορές υπερβάλλουν στις ιστορίες τους. Στο συγκεκριμένο ματς, η Ουρουγουάη διαμαρτύρεται για ένα πέναλτι που δεν δόθηκε πολύ νωρίς στην αρχή του αγώνα σε χέρι του Σνέλινγκερ. Αμέσως μετά οι Γερμανοί άνοιξαν το σκορ με ένα τυχερό γκολ, στο οποίο η μπάλα κόντραρε. Οι Ουρουγουανοί εκνευρισμένοι άρχισαν τις κλωτσιές και έτσι στο δεύτερο ημίχρονο έχασαν δύο παίκτες τους μέσα σε πέντε λεπτά με αποβολή. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι τα φάουλ δεν ήταν για αποβολή. Από εκεί και πέρα όπως ήταν φυσικό, το παιχνίδι ουσιαστικά είχε κριθεί με 9 παίκτες. Η Γερμανία έβαλε άλλα τρία γκολ και με το 4-0 πήρε την πρόκριση. Οι παίκτες της Σελέστε ήταν όμως έξαλλοι με τον Άγγλο διαιτητή και ο Χούλιο Κορτές του έριξε μια μεγαλοπρεπή κλωτσιά στο τέλος του ματς, μια κλωτσιά που του επέφερε τιμωρία έξι αγώνων.
Η Αργεντινή αντιμετώπιζε την Αγγλία στο Γουέμπλει. Όταν οι Λατινοαμερικάνοι ζήτησαν να κάνουν προπόνηση στο στάδιο μια ημέρα πριν τον αγώνα για να εξοικειωθούν με το χώρο η απάντηση ήταν ότι αυτό δεν ήταν εφικτό, μια που υπήρχαν προγραμματισμένες… κυνοδρομίες. Το παιχνίδι ήταν πολύ σκληρό και οι Άγγλοι διαμαρτύρονταν σε κάθε φάουλ των Αργεντίνων. Είχε ήδη δημιουργηθεί κλίμα, με το BBC να παίζει τις προηγούμενες ημέρες συνέχεια ένα φάουλ από το Αργεντινή-Γερμανία, με το οποίο αποβλήθηκε ο Άλμπρετς. Στο 35′ η Αγγλία βγήκε αντεπίθεση και κέρδισε φάουλ με τον Χαντ. Το φάουλ εκτελέστηκε και στη συνέχεια ο θρυλικός Αντόνιο Ρατίν, αρχηγός της Αργεντινής, ζήτησε να μιλήσει στο διαιτητή, καθώς η Αργεντινή διαμαρτυρόταν ότι πριν την αντεπίθεση είχε προηγηθεί φάουλ της Αγγλίας. Σε κάθε ευκαιρία, οι παίκτες της Αργεντινής προσπαθούσαν να παγώσουν το ρυθμό και σε συνδυασμό με τη διαιτησία που έπαιζε έδρα, ο Ρατίν βρήκε ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί στο διαιτητή και να κερδίσει χρόνο. Φυσικά δεν μιλούσε αγγλικά, ούτε γερμανικά και ζητούσε έναν μεταφραστή. Ο Γερμανός διαιτητής δεν ασχολήθηκε και όταν ο Ρατίν επέμεινε δείχνοντάς του το περιβραχιόνιο, προς έκπληξη των Αργεντινών τον απέβαλε. Ο λόγος; Τον κοιτούσε… απειλητικά και έτσι κατάλαβε ότι τον έβριζε. Σημείωση: ο Γερμανός δεν ήξερε ισπανικά.
Η απόφαση αυτή έφερε θύελλα αντιδράσεων. Ο Ρατίν μην καταλαβαίνοντας ή πιθανότερα κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει, αρνήθηκε να αποχωρήσει, το παιχνίδι διακόπηκε για περίπου 10 λεπτά, με τον Ρατίν να ζητάει μεταφραστή και να κάθεται στο κόκκινο χαλί της βασίλισσας. Οι Άγγλοι που είχαν κατακλύσει το Γουέμπλεϊ άρχισαν να φωνάζουν “Animals, animals” έξαλλοι για την ιερόσυλη κίνηση.
«Ήταν άδικη η αποβολή. Όταν με απέβαλαν, έκατσα στο κόκκινο χαλί της βασίλισσας που οδηγούσε στη θέση της. Δεν ήταν εκεί, οπότε έκατσα περίπου για πέντε λεπτά. Μετά σηκώθηκα για να πάω στα αποδυτήρια. Κάποιοι μου πέταξαν απομιμήσεις σοκολάτας. Δεν είχα ξαναδεί. Ξετύλιξα μία, δάγκωσα και την πέταξα πίσω. Όταν έφτασα στο κόρνερ, έσφιξα το σημαιάκι της Βρετανίας και φώναξα “Άγγλοι, π..νας γιοι”. Κάπου εκεί σταμάτησαν οι σοκολάτες και άρχισαν να πέφτουν μπύρες».
-Αντόνιο Ρατίν σε συνέντευξή του το 2016 στην εφημερίδα La Nacion, με τη συμπλήρωση 50 ετών από εκείνο το ματς.
Η Αργεντινή με παίκτη λιγότερο άντεξε για πολλή ώρα. Υπήρξαν νέες διαμαρτυρίες για ένα φάουλ του Χερστ που υποστήριξαν ότι ήταν για αποβολή. Ο Γερμανός δεν συγκινήθηκε. Τελικά μια κεφαλιά του Χερστ έδωσε την πολυπόθητη νίκη και πρόκριση στην Αγγλία. Μετά το τέλος του αγώνα οι παίκτες της Αργεντινής συνέχισαν τις διαμαρτυρίες και ο Γερμανός διαιτητής έφυγε συνοδεία αστυνομίας. Ο προπονητής της Αγγλίας Αλφ Ράμσει φώναζε στους παίκτες του να μην αλλάξουν φανέλες με τους αντιπάλους που τους αποκαλούσε ζώα. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις πήγε ο ίδιος και τραβούσε τις φανέλες των παικτών του πίσω.
Ο προπονητής της Αγγλίας εμποδίζει την ανταλλαγή φανέλας
Τα παράπονα φυσικά δεν έμειναν μόνο στην Αγγλία. Στο Μοντεβιδέο οι Ουρουγουανοί βομβάρδισαν με τηλεφωνήματα τη βρετανική πρεσβεία ρωτώντας “πόσα πήρε ο διαιτητής από τους Γερμανούς”, ενώ πλήθος κόσμου μαζεύτηκε απ’ έξω και χρειάστηκε να επέμβει η αστυνομία. Αντίστοιχες εικόνες είχαμε και στο Μπουένος Άιρες. Οι αποστολές των ομάδων επέστρεψαν εν μέσω αποθέωσης στις πατρίδες τους, καθώς η γενική εικόνα ήταν ότι υπήρχε “ευρωπαϊκό σχέδιο”, ώστε να φτάσουν στα ημιτελικά μόνο ομάδες από την Ευρώπη.
Ο Γερμανός διαιτητής φυγαδεύεται στο Γουέμπλεϊ
Η FIFA συνεδρίασε με τον Άγγλο πρόεδρό της και απείλησε την Αργεντινή με αποκλεισμό από το επόμενο Μουντιάλ. Την ίδια στιγμή η Π.Ο. της Αργεντινής απειλούσε να αποχωρήσει από τη FIFA. Αργεντινή και Αγγλία που μέχρι τότε είχαν καλές ποδοσφαιρικές σχέσεις, ας μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο σε πολλές χώρες της Λ. Αμερικής ξεκίνησε από Βρετανούς μετανάστες, ξεκίνησαν μια μεγάλη έχθρα. Μια έχθρα που συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια και έφτασε στο αποκορύφωμά της τη δεκαετία του 1980, τόσο με τον πόλεμο των Φόκλαντς, όσο φυσικά και με το παιχνίδι στο Μουντιάλ του 1986 και τα καμώματα του Μαραντόνα. Όσο για εκείνο το Μουντιάλ, οι Άγγλοι το κατέκτησαν στον τελικό επί της Γερμανίας, με ένα αμφισβητούμενο γκολ που έμεινε για πάντα στην ιστορία και έβαλε κι άλλες αμφιβολίες για την καθαρότητα της διοργάνωσης. Για τους Αργεντινούς, το ματς εκείνο ονομάστηκε “η κλοπή του αιώνα” και μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς πόση ευχαρίστηση ένιωσαν το 1986. Ακόμα και τόσα χρόνια μετά, σε Βραζιλία, Ουρουγουάη και Αργεντινή θεωρούν ότι έπεσαν θύμα των Ευρωπαίων.
13 σχόλια σχετικά με το “Το κόκκινο χαλί της βασίλισσας και τα παράπονα των Λατινοαμερικάνων”
Η κακοφημία αυτού του Μουντιάλ ξεπεράστηκε μόνο από εκείνη του 2002… Αν και τουλάχιστον οι Ασιάτες δεν χάσανε το τρόπαιο, χαχαχα!
Στους “Άγριους ντεντέκτιβ” του Μπολάνιο υπάρχει κάπου μια σύντομη αναφορά στα διαιτητικά εγκλήματα που υπέστη το ᾽66 η Χιλή. Η πλάκα είναι ότι η πατρίδα του συγγραφέα ήταν στον όμιλο των “αδικημένων” της Λ. Αμερικής.
Αχ, αυτές οι παράγκες, όλους τους κοπανάνε!
Αποκλείεται. Οι Άγγλοι είναι τσέτλεμεν
Δυστυχώς η φιφα βρωμάει πολλα χρόνια τωρα.. βασικά απο πάντα.. οσο και να θέλουμε να τα βλέπουμε καλοπροαίρετα εχουν γίνει δεκάδες έκτροπα..
Στο ματς με την Πορτογαλία ο Πελέ βγήκε σηκωτός στο 30’, από τη διπλή κλωτσιά του Μοράις, αλλά καθώς τότε δεν επιτρέπονταν αλλαγές, γύρισε 10’ μετά, κουτσαίνοντας, μόνο και μόνο για να μη μείνει η ομάδα με 10. Ήταν ωσεί παρών στο υπόλοιπο, κόβοντας βόλτες στο κέντρο και δίνοντας καμιά πάσα στα 5 μέτρα. Εν τω μεταξύ, στο ματς με την Βουλγαρία, που τον σακάτεψαν, ήταν πάλι Γερμανός διαιτητής και σ’ αυτό με την Πορτογαλία Άγγλος. Η Βραζιλία τα είχε και με την ομοσπονδία της Ν. Αμερικής, γιατί θεώρησε ότι τους άφησε απροστάτευτους με την ανυπαρξία της. Γι’ αυτό δε συμμετείχε στο Κόπα Αμέρικα του 1967 και η Σάντος αποχώρησε από το Λιμπερταδόρες.
Elaith, σ’ ευχαριστούμε για το άρθρο σου. Έκανες πολύ καλή δουλειά.
Σε όσα έγραψες, θα ήθελα να προσθέσω την αντιαθλητική συμπεριφορά του Άγγλου αμυντικού μέσου Νόμπι Στάιλς σε ολόκληρη σχεδόν τη διοργάνωση, με αποκορύφωμα τον σοβαρό τραυματισμό του Γάλλου επιτελικού μέσου Ζακ Σιμόν. Το βίαιο μαρκάρισμα του Στάιλς και η σκανδαλώδης ατιμωρησία του προκάλεσαν αντιδράσεις σε τέτοιο βαθμό, που η ίδια η αγγλική ομοσπονδία ζήτησε από τον Ράμζι να τον αφήσει εκτός ενδεκάδας στον προημιτελικό με την Αργεντινή. Ο Ράμζι πήρε το μέρος του παίχτη του και αρνήθηκε. Ο Στάιλς θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στον ημιτελικό με την Πορτογαλία, τρομοκρατώντας τον Εουσέμπιο με μερικά δυνατά τάκλινγκ στην αρχή του αγώνα.
Βραζιλάκη, την κακή αρχή με τα βίαια μαρκαρίσματα στον Πελέ την έκανε στο πρώτο παιχνίδι ο Βούλγαρος Ζέτσεφ, που αργότερα εργάστηκε ως προπονητής στον Άρη και στον ΠΑΣ. Ο Πελέ δεν αγωνίστηκε στο επόμενο ματς με την Ουγγαρία, υπό τον φόβο υποτροπής του τραυματισμού του. Η Βραζιλία έχασε από την αξιόμαχη Ουγγαρία του σπουδαίου ντριμπλέρ Φλόριαν Άλμπερτ. Ο Πελέ έσφιξε τα δόντια για να παίξει στον καθοριστικό αγώνα εναντίον της Πορτογαλίας κι εκεί τον αποτελείωσε ο Μοράις. Ήταν σπαραχτικό να βλέπεις τον Πελέ να προσπαθεί να συνεχίσει κουτσαίνοντας, για να μην αφήσει την ομάδα του με παίχτη λιγότερο.
Πώς σταμάτησαν οι Ευρωπαίοι τον Πελέ το 1966:
https://www.youtube.com/watch?v=NxTrIlRJOOM
Το Μουντιάλ της Αγγλίας ήταν η απαρχή μιας ποδοσφαιρικής βεντέτας ανάμεσα στους Νοτιοαμερικανούς και τους Ευρωπαίους, που κορυφώθηκε στους απίστευτα βίαιους τελικούς του διηπειρωτικού κυπέλλου τα αμέσως επόμενα χρόνια.
«Βλάσφημο» αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του διακεκριμένου ιστορικού Φρανκ Μακλίν, που καταρρίπτει αρκετούς μύθους για το Μουντιάλ της Αγγλίας και τον Σερ Αλφ Ράμζι:
https://www.theguardian.com/sport/2005/oct/02/features.sport12
Τα κυριότερα σημεία της κριτικής του Μακλίν:
(α) ο άνθρωπος Ράμζι ήταν ένας βαρετός κι ελαφρώς «δήθεν» τύπος, χωρίς το παραμικρό χιούμορ
(β) ο προπονητής Ράμζι ήταν ένας αμυντικογενής και κυνικός τακτικιστής
(γ) η φήμη του Ράμζι κι εκείνης της εθνικής Αγγλίας οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σ’ έναν θρίαμβο τον οποίο δεν άξιζαν
Με όση αξία μπορεί να έχει η γνώμη ως απλού φαν του αγγλικού ποδοσφαίρου, συμφωνώ απόλυτα με το (β) και σε μεγάλο βαθμό με το (α).
Παραδέχομαι ότι η εθνική Αγγλίας του 1966 είχε μεγάλη βοήθεια από τη διαιτησία, αλλά – για λόγους που δεν έχω το χρόνο να εξηγήσω – θεωρώ το (γ) απαξιωτικό για το αγγλικό ποδόσφαιρο και δεν μπορώ να συμφωνήσω μ’ αυτό.
ΥΓ1: Στην απροκάλυπτα ταξική βρετανική κοινωνία της εποχής του, ο Ράμζι ένιωθε μειονεκτικά και προσπαθούσε να κρύψει την «ταπεινή» του καταγωγή.
Είχε υιοθετήσει επιτηδευμένη προφορά και τρόπο ομιλίας, για να δείχνει πιο μορφωμένος και κοσμοπολίτης, μερικές φορές με κωμικά αποτελέσματα.
Ήταν άνθρωπος συντηρητικός, επιφυλακτικός και μάλλον προκατειλημμένος απέναντι σε όσους δεν συμμερίζονταν τις αντιλήψεις του.
Δεν είχε ούτε στο ελάχιστο το επικοινωνιακό χάρισμα πχ του Μπράιαν Κλαφ.
Ωστόσο του αναγνωρίζω ότι είχε μια παλιομοδίτικη αίσθηση καθήκοντος, που έλειπε πχ από τον ελαφρώς τυχοδιώκτη διάδοχό του, Ντον Ρίβι.
Επίσης, του αναγνωρίζω ότι υποστήριζε μέχρι τέλους τους ανθρώπους που κέρδιζαν την εμπιστοσύνη του, αν και μερικές φορές αυτό είχε αρνητικές συνέπειες στη δουλειά του.
Κατά τη γνώμη μου έπρεπε να είχε απομακρυνθεί από τον πάγκο της εθνικής Αγγλίας το αργότερο αμέσως μετά το Μουντιάλ του Μεξικού, ωστόσο ο τρόπος που η αγγλική ομοσπονδία χειρίστηκε την απομάκρυνσή του ήταν τουλάχιστον απαράδεκτος.
Γενικά η αγγλική ομοσπονδία δεν του φέρθηκε ποτέ με τον καλύτερο τρόπο και ίσως να εκμεταλλεύτηκε ως έναν βαθμό το αίσθημα καθήκοντος ή/και το αίσθημα μειονεξίας που τον διακατείχε.
ΥΓ2: Η εθνική Αγγλίας του 1970 ήταν καλύτερη από αυτήν του 1966.
ΥΓ3: Ειδικά τα τελευταία χρόνια της θητείας του, ο Ράμζι θα μπορούσε να είχε καλύτερες ομάδες υπό την καθοδήγησή του, αν δεν τον εμπόδιζαν οι προκαταλήψεις που είχε για μια ολόκληρη γενιά ταλαντούχων νέων παιχτών.
Ζοάο Χαβελάνζε – Τα Μουντιάλ του 1966 και του 1974 ήταν «στημένα»:
http://www.goal.com/en/news/9/english-football/2008/06/26/753029/1966-1974-world-cups-were-fixed-former-fifa-president
ΥΓ: Τα όσα είπε για το Μουντιάλ του 1966 μου φαίνονται πιο πιστευτά. Πάντως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χαβελάνζε ήταν προσωπικός αντίπαλος του τότε προέδρου της FIFA, Σερ Στάνλι Ράους.
Ο κύριος gargantuaaas, ο γνωστός και μη εξαιρετέος αγγλόφιλος του Σομπρέρο γιατί τηρεί σιγήν ιχθύος ??? Πού είναι για να σχολιάσει όλα αυτά που γράψατε για τον ένα και μοναδικό τίτλο της Εθνικής Ανδρών Αγγλίας ??? Συγχαρητήρια στον Elaith για το άρθρο, καθώς και στους εύστοχους σχολιαστές.
@Ανώνυμος:
Στο βαθμό που μου αναλογεί, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Είναι δικαίωμα του Γαργαντούα να επιλέξει αν και πότε θα τοποθετηθεί πάνω στο άρθρο ενός φίλου και συναδέλφου του και στα σχόλια των αναγνωστών.
Είμαι κι εγώ φίλος του αγγλικού ποδοσφαίρου, ανεξάρτητα απ’ όσα έγραψα – που δεν ήταν όλα αρνητικά.
Να είσαι καλά.
@Μπρούνο σε αυτά που λες για κόντρα Ευρώπης-Ν. Αμερικής να πούμε ότι και στα πρώτα Μουντιάλ υπήρχε, εξαιτίας της μη συμμετοχής διαφόρων χωρών. Πολλοί Ευρωπαίοι δεν ταξίδεψαν στην Ουρουγουάη, μετά κρατούσαν μούτρα οι ΝΑμερικάνοι κτλ.
Επίσης γενικά ήταν σκληρό το παιχνίδι, οι κόντρες ήταν έντονες και στα Διηπειρωτικά τότε (Εστουδιάντες κτλ).
@Ανώνυμε, τηρεί σιγή ιχθύος γιατί ετοιμάζεται να δει την πορεία του Γκάρεθ του Σάουθγκέιτ προς την κούπα.
Ανεξάρτητα από το τί πραγματικά συνέβη ή όχι το 1966, πιστεύω ότι είναι άστοχο να απαξιώνει κάποιος το αγγλικό ποδόσφαιρο.
Με αφορμή ένα άρθρο του Γαργαντούα για τον Μπίλι Μπρέμνερ, είχα κάνει ένα σχόλιο για το ρετρό αγγλικό ποδόσφαιρο. Ελπίζω μέσα από το σχόλιο αυτό να μπορέσω να δώσω μια ιδέα για τους λόγους που μ’ έκαναν να αγαπήσω το αγγλικό ποδόσφαιρο.
http://www.sombrero.gr/2017/09/billt-bremner-o-spoudaioteros-paikths-sthn-istoria-ths-leeds/#comment-501955
@Elaith:
Φίλε μου, το ξέρω ότι ήταν πιο σκληρό το ποδόσφαιρο εκείνα τα χρόνια, τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Νότια Αμερική. Πάντως, ακόμα και τότε είχε προκαλέσει αντιδράσεις η αντιαθλητική συμπεριφορά παιχτών όπως ο Στάιλς, ο Ζέτσεφ ή ο Μοράις.
Πάντα υπήρχε κόντρα Ευρώπης και Νότιας Αμερικής, αλλά έγινε ακόμα πιο έντονη μετά τα όσα έγιναν στο Μουντιάλ της Αγγλίας. Όπως σωστά επισημαίνεις, οι τελικοί των άμέσως επόμενων διηπειρωτικών κυπέλλων θύμιζαν περισσότερο μονομαχίες σε ρωμαϊκή αρένα παρά ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις.
Καλή σου μέρα.
Ωχ, Γκάρεθ Σαουθγκέιτ ακούω, μνήμες χαμένου πέναλτυ στον ημιτελικό του Euro 1996 μου’ρχονται…. Για να δούμε ως προπονητής !