Ένα Χρόνο το Περισσότερο
«Η κατάκτηση των βασιλείων με το σπαθί.
Η ακατάπαυστη πυξίδα. Η ανοιχτή θάλασσα.
Η ηχώ του ρολογιού της μνήμης.
Ο βασιλιάς που εκτελείται με τσεκούρι».
Χόρχε Λουίς Μπόρχες, οι Αιτίες.
Πριν δέκα χρόνια η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν μια ομάδα με σπουδαίο παρελθόν που είχε περάσει στην παρακμή της ακόμα και υποβιβασμό και βολόδερνε στο πάνω μισό της βαθμολογίας της Λα Λίγα, κάποιες φορές βγαίνοντας στην Ευρώπη. Το μοναδικό πράγμα που δούλευε σωστά στο σύλλογο ήταν οι σκάουτς και οι ακαδημίες που φρόντιζαν η ομάδα πάντα να έχει ένα τερματοφύλακα πρώτου επιπέδου και επιθετικούς που θα πούλαγαν σε τιμές που θα έκαναν και τον Χεσούς Χιλ να δακρύσει. Η Ατλέτικο ήταν μια πασαρέλα απ’ όπου πέρναγαν οι μελλοντικοί αστέρες της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπαρσελόνα και της Πρέμιερ Λιγκ.
Βρισκόμαστε στην εποχή του ακραίου διπολισμού της Λα Λίγα, όπου οι δύο μεγάλοι είναι οι καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη και κάνουν κούρσες πρωταθλημάτων 96-100 βαθμών. Και σε αυτό το σημείο, Δεκέμβριο του 2011, σκάει ένας τύπος από την Αργεντινή που ξέρει το σύλλογο, τον έχει αγαπήσει, έχει κατακτήσει τίτλους ως παίχτης και ως προπονητής έχει ήδη αναγενήσει τη Ρίβερ Πλέιτ στη χώρα του. Ο Ντιέγο «Τσόλο» Σιμεόνε αναλαμβάνει την Ατλέτικο Μαδρίτης και την μετατρέπει άμεσα σε διεκδικήτρια.
Η Ατλέτικο κερδίζει το 2012 το Γιουρόπα Λιγκ, κερδίζει την Τσέλσι στο Σούπερ Καπ τον Αύγουστο και την επόμενη χρονιά τερματίζει 3η, η καλύτερη επίδοσή της μετά από 17 χρόνια, και παίρνει και το κύπελλο από τη Ρεάλ Μαδρίτης του Μουρίνιο, πρακτικά οδηγώντας τον στην έξοδο από τους μπλάνκος. Την επόμενη χρονιά παίρνει και το πρωτάθλημα από την Μπαρσελόνα μέσα στο Καμπ Νόου. Το Καλδερόν έχει έναν νέο ήρωα.
Ακολουθούν ένας τελικός Τσάμπιονς Λιγκ και μετά από μερικά χρόνια ένας δεύτερος, νίκες απέναντι στους συμπολίτες, σταθερή διεκδικήτρια του πρωταθλήματος και δεύτερο Γιουρόπα και όταν η πτώση των δυο μεγάλων την περυσινή χρονιά έφτασε σε επίπεδα πάτου, πρωτάθλημα ξανά. Όλα αυτά με μια φιλοσοφία «Παρτίδο α Παρτίδο» (Κοιτάμε κάθε ματς ξεχωριστά, η προσφιλής μετάφραση). Η Ατλέτικο είναι η νέα μόδα στο παιχνίδι χωρίς τη μπάλα. Δεν είναι άμυνα Μουρίνιο, με τις τοποθετήσεις, τις εναλλαγές και αλληλοκαλύψεις στο χώρο, το κουρδισμένο μηχάνημα. Είναι πάθος, ένταση, αλεγρία. «Αν δεν υποφέρουμε, δεν είμαστε αυτοί που είμαστε» δηλώνει ο Κόκε. Η Ατλέτικο δεν είναι μπαλέτο, είναι ένταση.
Όσο η Ατλέτικο μεγαλώνει αυξάνονται οι απαιτήσεις, η μετακόμιση στο νέο γήπεδο στολίδι του Γουάντα Μετροπολιτάνο την κάνει σύλλογο πρώτης γραμμής αλλά ο Σιμεόνε δεν αλλάζει τη φιλοσοφία του. Η Ατλέτι είναι ένας κακός μπελάς, ένας αντίπαλος που θα σε κάνει να υποφέρεις να τον κερδίσεις και να του βάλεις γκολ. Από τη σεζόν 2014/2015 αρχίζει το μπλέξιμο του προπονητή Σιμεόνε. Στο πόσο θα πρέπει να χαλαρώσει τα γκέμια, να αφήσει το ταλέντο που πια έχει αποκτήσει η ομάδα του να ξεδιπλωθεί χωρίς να χάσει τη συμπαγή της άμυνα. Αγοράζει συνεχώς επιθετικούς που αδυνατεί να αξιοποιήσει και που φεύγουν για αλλού ακόμα και στο χρόνο επάνω. Ο Μάτζουκιτς, ο Τζάκσον Μαρτίνες, ο Γκαμέιρο, ο Μοράτα, δεν μπόρεσαν ποτέ να ταιριάξουν. Όμως παράλληλα η άμυνα παρέμενε σταθερή.
Την περυσινή χρονιά με την Μπαρσελόνα πια σε μεγάλη κρίση και τη Ρεάλ Μαδρίτης φτωχή σε επιθετικές λύσεις η Ατλέτικο προσθέτει επιτέλους ένας επιθετικό που θα κουμπώσει και θα της δώσει το γκολ. Η άμυνα σταθερά συμπαγής, δέχτηκε μόλις 25 γκολ σε όλο το πρωτάθλημα, και με τον Λουίς Σουάρες να κάνει αυτό που είναι πλασμένος να κάνει κατακτά το πρωτάθλημα. Ο Ντιέγο Σιμεόνε είναι θριαμβευτής. Έχει ένα τεράστιο ταλέντο στην επίθεση, τον Ζοάο Φέλιξ, αναγένησε τον Μάρκος Γιορέντε αλλάζοντάς του θέση στα δεξιά της επίθεσης και με τον «κύριο αξιόπιστο» Σουάρες να σκοράρει κατακτά ένα τίτλο που θα μπορούσε να είναι η απαρχή μιας νέας εποχής. Αντίθετα με την Μπαρσελόνα που έχει βαθιά οικονομική κρίση και γερασμένη ομάδα και τη Ρεάλ Μαδρίτης που δείχνει να μην μπορεί να ανανεωθεί και να πετύχει μεταγραφές που θα την επαναφέρουν στο προσκήνιο η Ατλέτικο είναι σταθερά καλά.
Και εδώ είναι το σημείο που ο Σιμεόνε θα μπορούσε να φύγει ως θρύλος από την Ατλέτικο. Πρωταθλητής, αφήνοντας μια καλή, έτοιμη ομάδα για τη συνέχεια, ίνδαλμα για τους κολτσονέρος και με ένα πλήρες βιογραφικό. Η έταιρη αγάπη του Ίντερ τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Ο Κόντε έχει αποχωρήσει και τον έχει πρώτο στη λίστα για αντικαταστάτη. Ο Σιμεόνε το εξετάζει αλλά βλέπει τον Ζιντάν να αποχωρεί από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Μέσι να μην ανανεώνει με τη Μπαρσελόνα. Βλέπει μια ευκαιρία για το ριπίτ. Η Μπάρσα είναι σε κάθετη πτώση και το έτος 0 στη μετά-Μέσι εποχή θα είναι δύσκολο. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν εμπνέει κανένα φόβο και η φυγή εκ νέου του Ζιζού τη βάζει σε νέα κρίση. Η ευκαιρία είναι εδώ για την Ατλέτικο να γίνει αφεντικό στη Λα Λίγα. Ανανεώνει ως το 2024.
Το καλοκαίρι εκμεταλλεύεται τα οικονομικά της Μπάρσα και ανακτά τον Γκριεζμάν, αγοράζει τον Ντε Πολ και τον Κούνια, πουλάει μόνο τον Σαούλ, που πια δεν είναι βασικός και, στα χαρτιά, έχει το καλύτερο ρόστερ της Λα Λίγα. Η Μπάρσα είναι όπως έλεγαν οι προβλέψεις, τραγική, η Ρεάλ Μαδρίτης όμως όχι. Με τον Αντσελότι είναι μια κανονική ομάδα, με ξεκάθαρο πλάνο παιχνιδιού που κερδίζει. Μια καλή Ατλέτικο δε θα τη φοβόταν αλλά αυτή η Ατλέτικο δεν είναι καν κανονική ομάδα. Η φετινή ομάδα του Σιμεόνε έχει ήδη δεχθεί 34 γκολ. Έφαγε 4 γκολ από τη φετινή Μπαρσελόνα που σκοράρει σε κάθε συναστρία, 3 από τη Χατάφε που παλεύει για την κατηγορία και έχασε εντός έδρας από την ουραγό Λεβάντε, που μάλλον είναι ήδη στη Σεγούνδα. Στο ματς στο Καμπ Νόου έχασε τελείως την τακτική μάχη από το νέοπα Τσάβι που βάζοντας τον Ντάνι Άλβες πιο εσωτερικά έμπλεξε τελείως την άμυνα της Ατλέτι.
Τα νεύρα πια είναι πολλά στο Μετροπολιτάνο και ο κόσμος έχει αρχίσει να σφυρίζει προκαλώντας την αντίδραση των παικτών. Στο τελευταίο ματς ο Χιμένεθ τσακώθηκε κανονικά με την εξέδρα. Ακόμα και τα γκολ εδώ και καιρό ο Σιμεόνε δεν τα πανηγυρίζει όπως παλιά. Εδώ και αρκετές αγωνιστικές στα μισά κάθεται αποκαμωμένος στον πάγκο ξεφυσώντας. Υπάρχει πίεση, απογοήτευση, νεύρα, μπλέξιμο, μια γενικότερη θολούρα στο τι συμβαίνει και στο που πάει η ομάδα.
Στην Ατλέτικο δε δουλεύει τίποτα. Ο Σουάρες έχει σταματήσει να σκοράρει όπως παλιά, η συνύπαρξή του με το Γκιεζμάν είναι τόσο προβληματική όσο και στη Μπαρσελόνα, ο Λεμάρ και ο Καρασκό είναι άλλοτε καλοί, άλλοτε άφαντοι, ο Ζοάο Φέλιξ έχει θαφτεί από τον Σιμεόνε, ο Μάρκος Γιορέντε είναι ταυματίας και η άμυνα θυμίζει ομάδα του κάτω μισού του πίνακα. Η Ατλέτικο δεν έχει ένταση, δεν έχει πίεση, δεν έχει ιδέες, δεν έχει λύσεις και καμία βοήθεια από τον πάγκο. Ο Σιμεόνε παρακολουθεί χωρίς να εμπνέει.
Ο πρόεδρος της Ατλέτικο δήλωσε μετά την ήττα στον Καμπ Νόου ότι «Ο Σιμεόνε έχει κερδίσει το δικαίωμα να αποχωρήσει από το σύλλογο όποτε το θελήσει ο ίδιος». Αυτή τη στιγμή η Ατλέτικο παλεύει για το Τσάμπιονς Λιγκ με μειονέκτημα καθώς σε αντίθεση με τις άλλες τρεις ομάδες αυτή δεν έχει τη δυνατότητα να κερδίσει μια θέση για την επόμενη διοργάνωση μέσω του Γιουρόπα Λιγκ. Δεν είμαι σίγουρος αν ο οργανισμός της είναι έτοιμος να θυσιάσει το επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ ώστε να δώσει τη δυνατότητα στον προπονητή που την επανέφερε στο προσκήνιο να αποχωρήσει στο τέλος του χρόνου με αξιοπρέπεια. Είναι πάντως ξεκάθαρο ότι αυτή η σχέση έχει φθαρεί σε τέτοιο βαθμό που χρειάζεται και τα δύο μέρη να αναγνωρίσουν ότι πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι τους.
