Τσιγάρα, ποτά και γκολ με την κάλτσα: ο «Δήμαρχος της Βερόνα» Έλκιερ
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ασχοληθήκαμε με τις ιταλικές δημοτικές εκλογές και την εκλογή του Νταμιάνο Τομάσι ως δημάρχου στη Βερόνα. Και μπορεί τα περισσότερα ψηφοδέλτια να έγραφαν το όνομά του, δεν θα ήταν όμως καθόλου, μα καθόλου περίεργο να βρέθηκαν και κάποια άκυρα ψηφοδέλτια με το όνομα ενός άλλου παλιού ποδοσφαιριστή. Βλέπετε, στη Βερόνα δεν ξεχνούν ποτέ το απίστευτο και ανέλπιστο πρωτάθλημα της τοπικής Ελλάς Βερόνα το 1984-85. Τον μοναδικό τίτλο στην ιστορία του συλλόγου και ένα πρωτάθλημα στο οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο μια τρομερή μορφή των 80s, ο Δανός Πρέμπεν Έλκιερ. Σαράντα περίπου χρόνια πριν ο Νταμιάνο Τομάσι γίνει δήμαρχος της πόλης, ένας άλλος ποδοσφαιριστής ήταν ο “il sindaco”, ο δήμαρχος της Βερόνα. Χωρίς καν να χρειαστούν εκλογές. Κατόπιν λαϊκής ετυμηγορίας. Γιατί έτσι τον ονόμασαν οι οπαδοί της Ελλάς Βερόνα για την προσφορά του στο ιστορικό εκείνο σκουντέτο.
Και αν νομίζετε ότι ήταν κάτι προσωρινό, κάνετε λάθος. Για χρόνια μετά, στις δημοτικές εκλογές πάντα βρίσκονταν μερικά ψηφοδέλτια, κάποιοι μιλούν για εκατοντάδες, που έγραφαν πάνω τους Πρέμπεν Έλκιερ. Το παρατσούκλι του Δανού δεν ξεχάστηκε ποτέ, εξακολουθεί να είναι ο δήμαρχος. Άλλωστε πέρσι, την 1η Απριλίου, ένα από τα τοπικά σάιτ ειδήσεων έκανε το καθιερωμένο πρωταπριλιάτικο γράφοντας ότι ο Έλκιερ αποφάσισε να κατέβει για δήμαρχος. Γιατί όμως ένας Δανός ποδοσφαιριστής ήταν αυτός που αγαπήθηκε τόσο σε μία ιταλική πόλη και έγινε μέχρι και επίτιμος δημότης της το 2018; Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Στη μέση με «αλεφαντίσιο» μαλλί και μπλουζάκι ο κόουτς Βαϊσβάιλερ (δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλέφαντος είχε πάει στη Γερμανία για να τον δει).
Δεξιά με τη μαλλούρα ο Έλκιερ. Καταλαβαίνετε πώς πήγε αυτό.
Ο Έλκιερ γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη και εκεί ξεκίνησε να παίζει μπάλα. Ήταν ένας επιθετικός με τρομερά προσόντα, ένας πολύ πλήρης φορ που μπορούσε να σκοράρει με πολλούς τρόπους. Το ταλέντο του μαθεύτηκε στη Γερμανία και κάπως έτσι, πριν καν κλείσει τα 20 του χρόνια, πέρασε στην Μπουντεσλίγκα. Έγινε παίκτης της Κολωνίας και μάλιστα κατέκτησε τίτλους μαζί της. Το «κατέκτησε» είναι κομματάκι υπερβολικά βέβαια γιατί οι συμμετοχές του ήταν λίγες, πολύ λίγες. Βλέπετε, ο νεαρός Πρέμπεν ήταν ένας ατίθασος τύπος που λάτρευε το τσιγάρο, το ποτό, τη διασκέδαση και τις γυναίκες. Απέναντί του ήταν ένας από τους σημαντικότερους κόουτς της Γερμανίας εκείνα τα χρόνια, ο Χένες Βαϊσβάιλερ που κατέκτησε τίτλους με Γκλάντμπαχ και Κολωνία και δεν είχε πολύ όρεξη για παιδιαρίσματα. Μεταξύ τους δεν υπήρχε καμία επαφή. Λέγεται ότι σε μία προπόνηση, ο Γερμανός κόουτς αποφάσισε να ξεμπροστιάσει τον Δανό. Τον πλησίασε και του είπε ότι έμαθα πως ήταν σε κάποιο κλαμπ παρέα με μια δροσερή παρουσία και ένα μπουκάλι ουίσκι. Ατάραχος ο Έλκιερ του απάντησε ότι αυτό δεν ισχύει. Ήταν με δύο γυναίκες και ένα μπουκάλι βότκα.
Με το τσιγάρο στο στόμα κάνει δηλώσεις μετά από μία νίκη της Δανίας επί της Σοβιετικής Ένωσης
Όπως καταλαβαίνει κανείς, ο Έλκιερ δεν μακροημέρευσε στη Γερμανία. Βρήκε αποκούμπι στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στη Λόκερεν. Εκεί άρχισε να σκοράρει ακατάπαυστα, ενώ άρχισε να κάνει το ίδιο και στην εθνική Δανίας. Όχι, δεν άλλαξε ζωή. Ζούσε όπως και πριν, ήταν ο ίδιος ατίθασος χαρακτήρας. Λέγεται ότι σε ένα διεθνές ματς, έβρισε τον διαιτητή σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες. Οι παλιότεροι ίσως να τον θυμούνται με μια εξαιρετική εθνική Δανίας. Στο Euro του 1984 έφτασε στα ημιτελικά, με τον Έλκιερ να σκοράρει δύο φορές. Έγινε όμως ο μοιραίος, όταν στον ημιτελικό έχασε το κρίσιμο πέναλτι απέναντι στην Ισπανία. Δυο χρόνια αργότερα στο Μουντιάλ του 1986, ήταν ξανά από τους κορυφαίους της εθνικής του. Σε έναν ιδιαίτερα δύσκολο όμιλό, η Δανία τερμάτισε μπροστά από την μετέπειτα φιναλίστ Δ. Γερμανία, την Ουρουγουάη και τη Σκωτία. Ο Έλκιερ σκόραρε απέναντι στη Σκωτία και έκανε χατ-τρικ με την Ουρουγουάη. Το όνειρο σταμάτησε και πάλι απέναντι στην Ισπανία. Αυτή τη φορά με ένα βαρύ 1-5, από 1-0. Το αντίο του θα είναι στο Euro του 1988 και έτσι δεν θα ζήσει την έκπληξη του 1992 ως παίκτης.
Καμιά φορά βλέπεις παλιά βίντεο και λες “πόσο άλλαξε το ποδόσφαιρο”.
Στο συγκεκριμένο ο Έλκιερ δείχνει πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του.
Ταχύτητα, δύναμη, ντρίμπλες και ωραία τελειώματα.
Η πορεία του στη Δανία συνδυάστηκε με έναν άλλον Γερμανό προπονητή, τον Σεπ Πιόντεκ. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο Πιόντεκ με τον Έλκιερ, οι δυο τους είχαν μια εκτίμηση που μετατράπηκε με τα χρόνια (και ειδικά μετά το ποδόσφαιρο) σε στενή φιλία. Φυσικά δεν ήταν όλα εύκολα. Η εθνική Δανίας ήταν ένα ακριβό χόμπι για τον επιθετικό, αφού πλήρωνε ένα σωρό πρόστιμα. Άλλες φορές επειδή κάπνιζε, άλλες φορές επειδή ξενυχτούσε. Αν κάποιος γύριζε στο ξενοδοχείο μετά την 1 έπεφτε πρόστιμο. Ο Έλκιερ είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ. Τόσο πολύ μάλιστα, που μια φορά πλήρωσε προκαταβολικά το πρόστιμο πριν βγει. «Γνώριζα ότι θα γύριζα αργά και σκέφτηκα καλύτερα να του δώσω τα χρήματα τώρα, γιατί σε 2 ώρες δεν θα μου έχει μείνει τίποτα». Μια άλλη φορά, άλλαξε τη βιντεοκασέτα που θα έδειχνε ο Πιόντεκ για τακτική ανάλυση και έβαλε μια τσόντα στη θέση της. Πρώτος στις πλάκες, πρώτος όμως και στην προπόνηση. Συνεχίζει να λέει ότι ο Πιόντεκ ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε το ποδόσφαιρο της Δανίας. Τους βρήκε ερασιτέχνες και τους έκανε σοβαρούς επαγγελματίες.
Μετά από την εξαιρετική 5ετία του στη Λόκερεν και τις εμφανίσεις του στο Euro του 1984 μετακόμισε στην Ιταλία και τη Βερόνα. Δεν έβαλε ποτέ νερό στο κρασί του (ή τη βότκα τέλος πάντων). Η μόνη αλλαγή ότι είχε ήδη φρονιμέψει. Σε ένα κλαμπ στο Λόκερεν γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, κεραυνοβόλος έρωτας, και παντρεύτηκαν. Συνέχισε να είναι ένας άναρχος ποδοσφαιριστής που συνδύαζε δύναμη και τεχνική που έπαιζε παντού και πουθενά. Την ίδια ελευθερία είχε και στη Βερόνα. Σημείωσε 32 γκολ σε 91 ματς με τη Βερόνα, νούμερο όχι εντυπωσιακό, αλλά σίγουρα όχι και άσχημο. Μιλάμε για το σκληρό Καμπιονάτο των 80s. Κυρίως όμως ήταν εκεί στην κατάκτηση του πρωταθλήματος όπως είπαμε. Η Βερόνα είχε βγει 4η δυο χρόνια πριν και 8η το καλοκαίρι που ο Δανός έγινε στέλεχός της. Είχε ζητήσει πρώτα τη γνώμη του φίλου του Μίκαελ Λάουντρουπ που έπαιζε στην Ιταλία. «Η πόλη είναι υπέροχη και η ομάδα είναι για 5η-6η θέση» του είπε και κάπως έτσι ο Έλκιερ ψήθηκε. Βοήθησε και η γυναίκα του που ήθελε να ζήσει στην πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και τρελάθηκε μόλις είδε την ομορφιά της ιταλικής πόλης. Ο Έλκιερ μπήκε στα βαθιά κατευθείαν, απέναντι στη Νάπολι του Μαραντόνα και μια μεγάλη νίκη. Στο επόμενο παιχνίδι σκόραρε για πρώτη φορά και πέρασε στο πάνθεον όταν απέναντι στη Γιουβέντους του βγήκε το παπούτσι, αυτός συνέχισε με την κάλτσα και σκόραρε ένα μοναδικό γκολ:
Μπορεί να μην φαίνεται καθαρά, αλλά πιστέψτε μας. Η γκολάρα αυτή μπήκε χωρίς παπούτσι στο δεξί.
Παρότι είχε αυτή την κακή φήμη, τα βρήκε μια χαρά με τον κόουτς Μπανιόλι. «Οι Δανοί είμαστε ήρεμοι άνθρωποι που μας αρέσει η πλάκα. Εγώ είμαι λίγο παραπάνω Δανός. Ο Μπανιόλι ήταν ένας σοβαρός και ειλικρινής άνθρωπος που πίστευε στη δουλειά. Καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον με τα μάτια», θα πει χρόνια μετά στη Ρεπούμπλικα. Και δεν έχει άδικο. Υπάρχουν ρέμπελοι παίκτες που μισούν την προπόνηση. Υπάρχουν κι άλλοι όμως που ειδικά σε χρόνια που το ποδόσφαιρο δεν ήταν τόσο απαιτητικό για το σώμα, μπορούσαν να είναι και μπον βιβέρ και εργατικοί. Ο Έλκιερ ήταν κάτι τέτοιο. Όταν πατούσε στο χορτάρι, έδινε το παράδειγμα. «Η γυναίκα μου δεν είχε κανέναν λόγο να ζηλεύει», θα πει για τις νυχτερινές του αποδράσεις. Όσο για το τσιγάρο: «Κάπνιζα πριν και μετά τους αγώνες. Όσοι λένε ότι κάπνιζα και στο ημίχρονο δεν θυμούνται καλά».
Οι παίκτες της Βερόνα κρατούσαν την 1η θέση, αλλά ούτε οι ίδιοι το πίστευαν ότι πήγαιναν για πρωτάθλημα. Έλεγαν μεταξύ τους ότι στόχος είναι μια θέση στην Ευρώπη. Όπως λέει ο Έλκιερ, μόνο πέντε ματς πριν το τέλος το συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν. Και το έκαναν τελικά πράξη. Το “αφεντικό του Λόκερεν”, όπως τον έλεγαν στο Βέλγιο, μετατράπηκε σε “δήμαρχο της Βερόνα”, σκοράροντας το γκολ που κλείδωσε και μαθηματικά τον τίτλο για την ομάδα του. Και το πανηγύρισε με τον τρόπο που αυτός ξέρει:
Ο Έλκιερ μετά την Ιταλία επέστρεψε στην πατρίδα του, αλλά οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να παίξει για πολύ. Σταμάτησε την μπάλα μόλις στα 33 του. Η Βερόνα όπως είπαμε δεν κατέκτησε ποτέ ξανά πρωτάθλημα και συνήθως είναι ομάδα που προσπαθεί να σωθεί στη Serie A. Ο Έλκιερ δεν την ξεχνάει, καθώς ο γιος του γεννήθηκε εκεί. Το σπίτι του δεν θυμίζει σπίτι βετεράνου με μετάλλια και φωτογραφίες. Δεν είναι καθόλου ποδοσφαιρικό. «Υπάρχει ο Έλκιερ που ξέρει ο κόσμος, υπάρχει και αυτός που είμαι στην καθημερινή μου ζωή», θα πει. Το ίδιο έκανε και στην αυτοβιογραφία του (μην ξεχνάμε το μέγεθος του Έλκιερ, στο Hall of Fame της Δανίας, από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της χώρας) στην οποία γράφει και για τη ζωή μετά την καριέρα του ποδοσφαιριστή. Λίγο προπονητής, λίγο ιδιοκτήτης ομάδας, λίγο σχολιαστής, λίγο διευθυντής σε αθλητικό κανάλι. Έκοψε και το τσιγάρο. Όχι αμέσως μετά το ποδόσφαιρο βέβαια και αφού πρώτα είχε βάλει… πυρκαγιά. Ήταν στον ημιτελικό του Εuro 1992, όταν σχολίαζε τον αγώνα για την τηλεόραση με τον Φλέμινγκ Τοφτ. Ο Έλκιερ πέταξε ένα τσιγάρο πίσω, εκεί που ήταν τα χαρτιά του συναδέλφου του και στα δημοσιογραφικά άρπαξε φωτιά που ο Τοφτ άρχισε να σβήνει. Τελικά αποδείχτηκε γούρι για τον μποέμ Δανό και τη χώρα του.
