Τα κόκκινα μάτια

Την στιγμή που οι μνήμες μας από την τεράστια επιτυχία της Εθνικής μας το 2004 και τις προκρίσεις της σε μεγάλες διοργανώσεις (κάτι που για κάποιο λόγο δεν νομίζω ότι έχουμε καταλάβει πόσο δύσκολο και σημαντικό είναι) προέρχονται κυρίως από… πειρατικά DVD με αλαλάζοντες  αθλητικογράφους που κονομάνε για να ουρλιάζουν με προσχεδιασμένες κακόγουστες ατάκες, στον “τρίτο κόσμο” κάνουνε καλογυρισμένα ντοκιμαντέρ. Το “Ojos Rojos” που σημαίνει κόκκινα μάτια είναι ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε κατά τη διάρκεια 7 ετών και παρακολουθεί την πορεία και την μεταμόρφωση της Εθνικής Χιλής. Μέσα σε 90 λεπτά συμπυκνώνεται η πρόσφατη ιστορία μιας ομάδας που από τις αποτυχία για πρόκριση στο Μουντιάλ της Γερμανίας έφτασε να κάνει περήφανο τον λαό της Χιλής με την πρόκριση στα προκριματικά για το Μουντιάλ του 2010. Όταν προβλήθηκε στη Χιλή έγινε το ντοκιμαντέρ που είδαν οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ στη χώρα, καθώς 30.000 άνθρωποι κατέκλυσαν τις αίθουσες για να δουν την ταινία των Χουάν Πάμπλο Σαγιάτο, Ισμαέλ Λαραΐν και Χουάν Ιγνάσιο Σαμπατίνι το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής της. Η ταινία ξεπέρασε χολυγουντιανές παραγωγές όπως το Iron Man 2.

Φυσικά μεγάλη προσοχή δίνεται στον πρωτεργάτη της μεταμόρφωσης της Χιλής, τον Αργεντίνο προπονητή Μαρσέλο Μπιέλσα και είναι εμφανείς οι διαφορές στη δουλειά του από τον προκάτοχό του. Ο Μπιέλσα ήταν πάντα μια προσωπικότητα που μου προκαλούσε την περιέργεια και είναι πάντα ενδιαφέρον να τον βλέπεις πώς λειτουργεί και πώς συμπεριφέρεται. Το ντοκιμαντέρ είναι άξιο θέασης γιατί μιλάνε προσωπικότητες όπως o Πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες, ο Χόρχε Βαλντάνο, ο Εντουάρντο Γκαλεάνο και ο Μάριο Μπενεντέτι, αλλά και αρκετά καλογυρισμένο καθώς καταφέρνει να μεταδώσει το πάθος και τα συναισθήματα που προκαλεί η μπάλα στο κοινό με μερικά πολύ όμορφα πλάνα. Επίσης, έχει αρκετά πλάνα από αποδυτήρια και γενικά σκηνές που σπάνια φτάνουν στα μάτια των φιλάθλων από τα ενδότερα μιας ομάδας, όπως η γνωστή με τον Παναγούλια.