Σαν την ομάδα φάντασμα, μες τη νύχτα θα χαθώ
Κάθε ομάδα που πηγαίνει να παίξει στο υψόμετρο της Βολιβίας ταξιδεύει υποψιασμένη, αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Στην Αργεντινή άλλωστε οι μνήμες είναι νωπές από το τεράστιο ναυάγιο του 2009 όταν και η εθνική τους ομάδα δέχτηκε 6 γκολ από τους συμπαθείς Βολιβιανούς. Μόλις τρεις φορές κατάφερε η Αργεντινή να δραπετεύσει από τα περίπου 4.000 μέτρα, με τελευταία αυτή το 2005 με τα γκολ των Γκαλέτι και Φιγκερόα και προπονητή τον Πέκερμαν. Οι Αργεντίνοι όμως που εκδράμουν στην Λα Παζ, δεν θυμούνται τόσο αυτό το παιχνίδι όσο ένα άλλο πιο ιστορικό.
Ταξιδεύουμε στο μακρινό 1973. Τα προκριματικά για το Μουντιάλ γίνονται με άλλο σύστημα, το οποίο όπως καλά φαντάζεστε είναι αρκετά μαγικό. Όμιλοι των τριών (3) ομάδων. Στην Αργεντινή έχουν πάρει ήδη τη διοργάνωση του 1978 και δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να λείπουν από το Μουντιάλ του 1974 στα γήπεδα της Γερμανίας. Ειδικά από τη στιγμή που η Αργεντινή απέτυχε να προκριθεί το 1970 στο Μεξικό όταν και αποκλείστηκε από το Περού. Η χώρα γενικά βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση και το ίδιο χάος επικρατεί στο ποδόσφαιρό της. Προπονητής έχει αναλάβει τον Αύγουστο του 1972 ο θρυλικός Ομάρ Σίβορι, σε μια αρκετά παράξενη απόφαση της Ομοσπονδίας αφού ο Σίβορι ήταν μεν τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος, είχε όμως εμπειρία μόλις τριών ετών ως προπονητής.
Ο φόβος για αποτυχία κάνει τον κόουτς να φυλάει τα έρμα και έτσι γεννιέται η περίφημη “La Selección fantasma“, η εθνική φάντασμα της Αργεντινής. Σκεφτείτε κάτι σαν την Ομάδα Α, σαν μια ομάδα επίλεκτων-κομάντο, αλλά με πολύ λιγότερη δόξα και καθόλου μέσα. Ο Σίβορι δίνει την εντολή στον βοηθό του Μιγκέλ Ιγνομιριέγιο να φτιάξει μια “παράλληλη” ομάδα που θα κάνει ειδική προετοιμασία για τον αγώνα της Βολιβίας. Το σύνολο το αποτελούν παίκτες που παίζουν σε ομάδες της Αργεντινής και γενικά δεν ήταν συχνά μέλη της εθνικής ομάδας και ορισμένα ταλέντα της εποχής. Ο βοηθός τούς παίρνει μαζί του στην Τιλκάρα, μια κωμόπολη στους πρόποδες των Άνδεων στην επαρχία Χουχούι στα περίπου 3.000 μέτρα.
Η παντελής έλλειψη οργάνωσης της Ομοσπονδίας, το δυσπρόσιτο της περιοχής και η έλλειψη σύγχρονής τεχνολογίας έχει ως αποτέλεσμα η “παράλληλη” εθνική να μην διαθέτει κανέναν τρόπο επικοινωνίας με το κέντρο και έτσι κερδίζει γρήγορα το παρατσούκλι της από έναν δημοσιογράφο της εποχής. Στην ομάδα φάντασμα βρίσκονται και αρκετά ταλέντα δύο εκ των οποίων αργότερα εξελίχθηκαν σε παίκτες σταθμούς του αργεντίνικου ποδοσφαίρου: ο εμβληματικός Ρικάρντο Μποτσίνι που έπαιξε 20 χρόνια στην Ιντεπεντιέντε αφήνοντας εποχή και φυσικά ο μεγάλος Μάριο Κέμπες. Ο τελευταίος στην βιογραφία του μιλάει για την ομάδα φάντασμα:
“Η Ομοσπονδία μάς είχε ξεχάσει και περνούσαμε πολύ άσχημα. Ήμασταν σε ένα ξενοδοχείο της κακιάς ώρας και δεν είχαμε χρήματα ούτε για να φάμε. Είχαμε δυο κλεισμένα φιλικά και τελικά καταλήξαμε να παίξουμε εφτά ή οχτώ για να έχουμε χρήματα να φάμε. Με τα λεφτά πηγαίναμε στο σούπερ-μάρκετ για να πάρουμε κάτι να φάμε. Γύρισα με 7-8 κιλά λιγότερα.”
Ένας άλλος ποδοσφαιριστής, ο Χόρχε Τρονκόσο δήλωσε ότι η Ομοσπονδία δεν είχε κλείσει ούτε καν διαιτητές για τα φιλικά και ότι αν δεν ήταν ο προπονητής δεν θα είχαν ούτε φανέλες να παίξουν στα φιλικά, αφού πήγε ο ίδιος και αγόρασε. Η ομάδα έκανε πλήρη περιοδεία περνώντας από το Καγιάο, την Χουχούι, τη Χουμαχουάκα, την Τικλάρα, το Σαν Σαλβαδόρ της Χουχούι, επιστρέφοντας πάλι πίσω σε Τιλκάρα και Χουμαχουάκα, μετά στην Μίνα Αγουιλάρ (ένα μέρος στα 4.000 μέτρα που κάποτε έβγαζαν ασήμι) και διάφορα άλλα μέρη όπως την Λίμα του Περού μέχρι να φτάσουν στην Λα Παζ της Βολιβίας. Οι παίκτες με μηδενική ψυχολογία, πονοκεφάλους και απογοητευμένοι αφού πολλοί από αυτούς ήξεραν ότι δεν θα έπαιζαν στο παιχνίδι με την Βολιβία και είχαν περάσει όλη την ταλαιπωρία χωρίς λόγο, προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με κάποιον αρμόδιο αλλά δεν τα κατάφερναν.
Η κανονική Αργεντινή την πρώτη αγωνιστική συνέτριψε στο Μπομπονέρα με 4-0 τη Βολιβία και στη συνέχεια έφερε 1-1 στην Ασουνσιόν με την Παραγουάη. Τον Σεπτέμβριο του 1973 ήρθε η ώρα της ομάδας φάντασμα. Τριάντα χιλιάδες Βολιβιανοί στο Εστάδιο Ερνάντο Σίλες υποδέχτηκαν την Αργεντινή στις 23 του μηνός, μια ομάδα που είχε επτά παίκτες από την ομάδα φάντασμα και κάποιους ακόμα που έφτασαν στην Λα Παζ λίγες ώρες πριν αρχίσει το ματς όπως ο τερματοφύλακας Καρνεβάλι, ο Ρουμπέν Αγιάλα και ο Ροδόλφο Τελτς. Πριν τον αγώνα ο δημοσιογράφος Μιγκέλ Τάπια έριξε την ιδέα και οι παίκτες έβγαλαν την περίφημη φωτογραφία της ομάδας φάντασμα (αν και μοιάζει λίγο με Κου Κλουξ Κλαν) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα πέρασαν.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με μια ευκαιρία του Κέμπες και μια ευκαιρία για τους γηπεδούχους ύστερα από λάθος της άμυνας. Στο 18′ μετά από πολύ ωραίο συνδυασμό η μπάλα ήρθε στην περιοχή και ο φορ Όσκαρ Φορνάρι με μια εντυπωσιακή κεφαλιά-παλομίτα άνοιξε το σκορ. Ήταν το πρώτο και τελευταίο γκολ του Φορνάρι με την αλμπισελέστε, στην πρώτη και τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο. Ένα γκολ που ακόμα και σήμερα το θυμούνται στη χώρα καθώς έδωσε μια σπουδαία νίκη και δικαίωσε εν μέρει τα μέλη της εθνικής φάντασμα.
16 σχόλια σχετικά με το “Σαν την ομάδα φάντασμα, μες τη νύχτα θα χαθώ”
Απίστευτη ιστορία!!!
υ.γ.Ο Μέσσι θα χωρούσε ολόκληρος μέσα σε έναν από αυτούς τους κώνους-καπέλα.
Πφφφ.. Κακίες. Έμαθε και ο Κώστας τον Φράνκι Μπόιλ. 😛
ΥΓ. ΝΑΤΣΟ ΓΚΑΡΣΙΑ ΛΕΙΠΕΙΣ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΣΟΥ!
Η φωτό με τις κουκούλες/ψαράδικα χωνιά είναι παγκόσμιο EPIC FAIL. Δεν ήξεραν ότι αυτό παραπέμπει στην ΚΚΚ;;;; ε;;;;;
Να συνεδριάσει η AFA, Κυριακή πρωί και να τιμωρήσει άπαντες με ισόβιο αποκλεισμό από τις εθνικές ομάδες.
@duendes
Πιθανότατα ο Φράνκι να έλεγε πως ο Μέσσι μπορεί και να χρησιμοποιήθει ως κώνος αυτούσιος στην προπόνηση της Μπάρτσας.
Ποσο καιρο συνεχομενα ηταν εκι για αυτη την προετοιμασια
Από ότι είχα διαβάσει από αρχές Ιουλίου μαζεύτηκαν και το παιχνίδι ήταν 23 Σεπτεμβρίου.
Τους έδωσαν και κάποια χρήματα γιατί ουσιαστικά τους πήραν από τις ομάδες τους για τόσο μεγάλο διάστημα, αλλά προφανώς όχι κανένα σοβαρό ποσό για να πεινάνε τόσο.
Πολύ καλό, τέτοιες στιγμές χτυπάει πραγματικά η καρδιά και η ψυχή του ποδοσφαίρου και γράφεται και ιστορία.
Θυμάστε παλιά που πούλαγαν έξω από τους θερινούς Σινεμάδες σπόρια και στραγάλια μέσα σε τέτοια χωνιά?
Γιατί, τις κουτσομούρες στην ψαραγορά;;; τους σαργούς;;;;
Σκεψη α)Μονο στην Αργεντινη τα κανουν ή εκαναν αυτα τα μαγικα.
Σκεψη β)Αν το διαβαζα σε κανα βιβλιο του Μπορχες ή του Γκαλεανο θα σκεφτομουν τι διαλο ριχνουν στο ‘ματε’ τους κει κατω κι οργιαζει η φαντασια τους τοσο.
Σκεψη γ)Αν ηταν Αμερικανοι,ισα που θα το κανανε και γαμω τις χολυγουντιανες ταινιες και θα ζουσαν αυτοι καλα κι εμεις ετσι κι ετσι.
Σκεψη δ)Τα καπελλα ειναι εμπνευσμενα απο τους Ισπανικους εορτασμους στην περιφορα του Επιταφιου-κορυφαιο επιχειρημα ωστε να αθωωθουν απαντες πανηγυρικα απο την Κυριακατικη Γ.Σ. της AFA…
Θεός στο δ)
🙂
για τη σκέψη β:
και μόνο που πίνουν fernet με coca cola φτάνει για να καλπάζει η φαντασία τους…
Πολυ ωραιο κειμενο,πραγματικα περιεργη ιστορια!
Παντα με κινουσε τη περιεργεια το περιβοητο ”μεγαλο υψομετρο” και τις επιδρασεις που εχει στον ανθρωπο,ποσο περισσοτερο δε στους ποοδοσφαιριστες..
Εβλεπα και ακουγα ρεπορταζ για ειδικες προετοιμασιες ομαδων πριν απο τους αγωνες σε τετοια μερη και μου κανανε τρομερη εντυπωση το ποσο σημαντικο παραγοντα το θεωρουσανε..μαλιστα,οταν ειχανε χασει οι Αργεντινοι 6-0 απο τη παρεα του Νατσο ελεγα οτι πιο πολυ δε γουσταρανε να παιξουνε οι ”φιρμες” των Αργεντίνων,παρα το οτι απλως ισως δε μπορουσανε..Αμ δε..
Λιγους μηνες μετα το παιχνιδι αυτο βρεθηκα στη Λα Παζ και παρακολουθησα το ματς της Στρόνγκεστ(ή Τίγκρε αν προτιμαται)κοντρα στην Οριέντο Πετρολέρο,ομαδας της οποιας ειναι οπαδος-και παικτης νομιζω-το πουλεν πολλων συνΑρειανων,οπως και εμου,ο Νατσο Γκαρσια..
Λιγο πριν μπω στο γηπεδο σε ενα παρκο παιζανε κατι πιτσιρικια μπαλα και αφου ειχα παει με ταξι-αρα δε κουραστηκα-ειπα να κλωτσησω και γω λιγο,να δειξουμε οτι σαν Γκριεγος κατεχουμε κατι απο το τοπι..
Ακομη νομιζω,4 και χρονια μετα,οτι η καρδια μου θα φυγει απο τη θεση της,θα βγει εξω και με το χερι μου θα τη ξαναβαλω μεσα στη θεση της…ουτε 10 λεπτα ηταν ο χρονος που μπορεσα να δειξω τις οποιες ικανοτητες μου στο ποδοσφαιρο,πριν σταματησω κακην κακως και παρω σιγα-μα πολυ σιγα-το δρομο για την εισοδο της κερκιδας..
Το σοκ και το εντονο χτυποκαρδι ηρεμησε γυρω στο 15′ του ματς-και αφου ο βλακας,απο τη λυσσα μου να μπω μεσα ανεβηκα τα σκαλια δυο-δυο και τρεχοντας(!!)-οταν και μπορεσα να σιγοτραγουδησω το πρωτο συνθημα της μεγαλυτερης ομαδας στη Βολιβία.
Εκτοτε μπορω να συνηδητοποιω το γιατι χανουν,καποιες φορες τοσο ευκολα,ομαδαρες απο τους υποδυεστερους,πλην συμπαθεστατους,Ινδιανο-Βολιβιανους..
Για την ιστορια το ματς εληξε με 2-0 υπερ μας και στο ημιχρονο εγινε και η ανταλλαγη κασκολ και λαβαρων με τα κιτρινομαυρα αδερφια της Τίγκρε..
Έπαιξες μπάλα ρε θεέ με πιτσιρίκια στην Λα Παζ;
Πρέπει πάντως να είναι τρομακτική η αίσθηση για τους ποδοσφαιριστές να νιώθουν να μην έχουν δυνάμεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Ακριβως,αν αναλογιστεις οτι ειναι περιεργο συναισθημα ακομη και το να αναπνεεις μονο,ποσο περισσοτερο για επαγγελματιες αθλητες να βγαζουν 90λεπτα..
Ειναι σα να αναπνεεις αλλα να μην εισερχεται αερας(!!)και ετσι καθε σου αναπνοη μοιαζει με χασμουρητο περισσοτερο παρα με ανασα χχαχαχ!!
Αξιζει παντως ενα ταξιδι εκει..
ΥΓ.Τα πιτσιρικια στο παρκο ξερανε τον Αρη λογω του Νατσο!!Ενταξει για να λεμε και την αληθεια οι Βολιβιανοι δεν εχουν και…δεκαδες ποδοσφαιριστες να παιζουν στην Ευρωπη,μαλιστα νομιζω τοτε πλην του Νατσο ηταν 2-3 ακομη,οποτε ηταν και λογικο να ξερουνε οι μπαλαδοφατσες τα γιγνεσθαι του καθενος!
Μη φανει οτι κανουμε και προπαγανδα δηλαδη! :p
απ’όλ’αυτά εγώ απορώ τι στο καλό είναι αυτή η κεφαλιά-παλομίτα που αναφέρεις