Η λεπτή γραμμή της επιτυχίας από την αποτυχία
Για να πετύχεις σε κάτι μεγάλο πρέπει να είσαι καλός, σοβαρός και φυσικά τυχερός. Για να αποτύχεις σε κάτι μεγάλο πρέπει να είσαι καλός, σοβαρός και άτυχος. Φυσικά και μιλάμε για ποδόσφαιρο (αν και ισχύει γενικότερα). Όταν δύο ομάδες φτάνουν σε ένα τελικό είναι βέβαιο πως στο τέλος θα χαμογελάσει η μία. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό είναι άδικο αλλά αυτός είναι ο αθλητισμός και έτσι λειτουργεί. Απ’ την άλλη – συνήθως – για να φτάσεις σε ένα τελικό σημαίνει πως είχες καλή ομάδα και έπαιξες καλό ποδόσφαιρο και σίγουρα θα είχες και την τύχη με το μέρος σου. Οι Αμερικάνοι συνηθίζουν να λένε πως ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα. Φυσικά και εγώ (επειδή έχω μάθει να σέβομαι τον ιδρώτα κάθε ποδοσφαιριστή-αθλητή) δεν ενστερνίζομαι αυτή την άποψη.
Παρακάτω θα δούμε όλες τις περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που γνώρισαν την ήττα την ίδια χρονιά σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης αλλά και σε τελικό Γιούρο ή Μουντιάλ. Και ρωτάω με το χέρι στην καρδιά. Ποιος μπορεί να τους αποκαλέσει losers;
Κάποιος Μπράιτνερ, κάποιος Ρουμενίγκε και ένας Ντρέμελ
Βρισκόμαστε στο 1982 σε μια περίοδο που οι Άγγλοι έχουν εξαιρετικές παρουσίες στην Ευρώπη. Η Άστον Βίλα θα βρεθεί στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου και θα επικρατήσει με 1-0, αν και ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ πριν την αναμέτρηση. Σίγουρα μεγάλο πλήγμα για τους Γερμανούς που έγινε ακόμα μεγαλύτερο όταν λίγο καιρό αργότερα τα πάντσερ ηττήθηκαν στο Μπερναμπέου με 3-1 απ’ τους Ιταλούς στον τελικό του Μουντιάλ. Ο Πολ Μπράιτνερ, ο Καρλς Χάινς Ρουμενίγκε και ο Βόλφγκανγκ Ντρέμελ ήταν μέλη και στις δύο ομάδες των ηττημένων και ήταν οι πρώτοι που βίωσαν αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, όπως είχε παραδεχθεί χρόνια αργότερα ο Μπράιτνερ. Λογικό. Απ’ την άλλη ποιος θυμάται την ομάδα της Βίλα (πλην του Ρίμμερ) ή την 11αδα των Ιταλών του ’82. Σωστά. Κανείς (σχεδόν).
Το remake των Γερμανών
Για να ζήσουμε κάτι ανάλογο έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια και οι Γερμανοί να βάλουν και πάλι τα “δυνατά” τους. Η καταπληκτική Μπάγερ Λεβερκούζεν με ηγέτη το Μίκαελ Μπάλακ και άξιους συμπαραστάτες τους Μπερνάρντ Σνάιντερ, Κάσπερ Ράμελοουφ, Όλιβερ Νόϊεβιλ και Χανς Γιοργκ Μπουτ (συν αρκετούς εξαιρετικούς ξένους) θα φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και θα χάσει πρωτάθλημα, κύπελλο και φυσικά το Πρωταθλητριών σε διάστημα 8 ημερών. Οι Γερμανοί (μαζί με τους 5 φίλους μας) θα φτάσουν και στον τελικό του Μουντιάλ και θα ηττηθούν απ΄τη Βραζιλία του Ρονάλντο με 2-0. Για την ιστορία ο ηγέτης εκείνης της ομάδας, ο Μίκαελ Μπάλακ, δεν είχε αγωνιστεί στον τελικό της Γιοκοχάμα.
Ανρί ο “loser”
Ήταν η χρονιά του μέχρι το Μάη. Πήρε την παρέα του απ’ το χέρι και την οδήγησε στον τελικό του Παρισιού όντας ο ποιοτικότερος επιθετικός της χρονιάς. Αυτά που έκανε τόσο σε δημιουργία όσο και σε εκτελεστικότητα ήταν άνευ προηγουμένου εκείνη τη σεζόν. Στο τέλος όμως δεν κατέκτησε τίποτα. Ήττα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ απ’ τη Μπάρτσα, ήττα και στον τελικό του Μουντιάλ απ’ τον Ματεράτσι και το σινάφι του. Εντάξει, είχε ένα Μουντιάλ απ’ το ’98 και ένα Γιούρο απ’ το 2000 αλλά ο εγωισμός του Τιτί είχε πληγεί ανεπανόρθωτα. Τελικά άφησε το Λονδίνο το ’07 για την Καταλωνία και κατέκτησε το κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά δύο χρόνια αργότερα. Κόντρα στη Γιουνάιτεντ, κάτι που έκανε τη χαρά της κατάκτησης ακόμα πιο γλυκιά.
Μπάλακ η επιστροφή στις αποτυχίες
To 2006 o Γερμανός μέσος άφησε τη Βαυαρία και τη Μπάγερν για το Λονδίνο και τα χρήματα του Αμπράμοβιτς. Εκεί συνάντησε στο κέντρο της ομάδας τους Μακελελέ, Εσιέν και φυσικά τον Φράνκι Λάμπαρντ και έφτιαξαν μια απίστευτη μεσαία γραμμή. Έφτασαν στον τελικό της Μόσχας κόντρα στη Γιουνάιτεντ και έχασαν το τρόπαιο επειδή γλίστρησε ο Τέρι και επειδή ο Ανελκά είχε κατακτήσει το τρόπαιο το 2000 με τη Ρεάλ και εκτέλεσε το τελευταίο πέναλτι σαν δημόσιος υπάλληλος που του ζητάς να κάνει τη δουλειά του στις 14.00 και κάτι. Ο Μπάλακ δεν το έβαλε κάτω και έφτασε με τη Γερμανία στον τελικό του Γιούρο λίγο καιρό αργότερα αλλά είδε τον Τόρες να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα του Γιανς του Λέμαν και ακόμα μια σπουδαία κούπα να γλιστρά απ’ τα χέρια του. Αμάν ρε Μιχαλάκη αγόρι μου. Αμάν.
Οι Ολλανδοί της παρέας
Σε τέτοιο αφιέρωμα δε θα μπορούσαν να λείπουν παίκτες των Οράνιε (θα έπρεπε να υπάρχουν και Άγγλοι αλλά η ομάδαρα μας έχει τσακωθεί με τους τελικούς). Το 2010 στη Μπάγερν του Φαν Χααλ υπήρχαν δύο σπουδαίοι Ολλανδοί. Ο αμυντικός μέσος Μάρκο Φαν Μπόμελ και ο μεσοεπιθετικός, αέρινος, ημίθεος Άριεν Ρόμπεν. Δυστυχώς για τους ίδιους η Ίντερ του Μουρίνιο απεδείχθη πολύ σκληρό καρύδι και η ήττα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ήρθε – σχετικά – εύκολα. Την ίδια χρονιά στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρίκης οι Οράνιε έφτασαν στον τελικό απέναντι στους – εκνευριστικά – καλούς Ισπανούς. Το πάλεψαν στα ίσια, ο Ντε Γιονγκ παραλίγο να σκοτώσει τον Αλόνσο, ο Ρόμπεν αστόχησε σε τετ α τετ στα μέσα του ‘β ημιχρόνου και ο Ινιέστα τους τιμώρησε λίγο αργότερα (στην παράταση) χαρίζοντας το Μουντιάλ στη χώρα του για πρώτη φορά. Ο Ρόμπεν έχασε ακόμα ένα τελικό Τσάμπιονς Λιγκ το ’12 απ’ την Τσέλσι, πριν έρθει το 2013 και το τρέμπλ των Βαυαρών. Ο Φαν Μπόμελ το είχε κατακτήσει το 2006 με τη Μπάρτσα (σοβαρά πόσοι το θυμόσασταν αυτό;).
22 σχόλια σχετικά με το “Η λεπτή γραμμή της επιτυχίας από την αποτυχία”
ως sobrero φαν νοιωθω βαθυτατα προσβεβλημενος που με ρωτας αν θυμαμαι την ενδεκαδα της Ιταλίας του 82. Αντιθετως δεν θυμαμαι ποιος διαολο ειναι αυτος ο Ντρεμελ;
To 82 ήμουν σπλήνα Γερμανία (και το 86 και το 90). Αυτό όμως δε θα με οδηγούσε ποτέ να ισχυριστώ “ποιος θυμάται την 11δα των Ιταλών”. Ίσως φοβάμαι μην πέσει φωτιά και με κάψει (κι ας μην πιστεύω στο μεταφυσικό :p)
Στο κείμενο δεν αναφερόμαι στους φανατικούς “Ιταλούς” αλλά – ας πούμε – σε κάποιον μεταξύ 20 και 30 στις μέρες μας. Κάποιος που είναι70 μπορεί να θυμάται όλη την ομάδα της Ντέρμπι που έφτασε στα ημιτελικά με τον Κλαφ. Αυτό δε σημαίνει πως εκείνη η ομάδα ήταν γεμάτη παιχταράδες.
Αυτό που έμεινε σε εκείνο το Μουντιάλ ήταν η Βραζιλία που αν και ήταν μαγεία, δεν κατάφερε κάτι σπουδαίο.
Αυτή βέβαια είναι και η μαγεία του ποδοσφαίρου. Τακτικά εκείνη η Ιταλία ήταν άριστη. Ως τεχνική και μονάδες δεν ήταν.
Καρστεν Ράμελοφ, Μπέρντ Σνάιντερ. Ποιος ειναι ο Ντρέμελ? Αντιθετως, αν κατονομασει κανεις 6 πακτες της Γερμανιας του δινω το βραβειο Stoperheimer 2015….
@Bear-Man Ετοιμάσου να δώσεις πολλά βραβεία φίλε μου…
αποτυχής προσπάθεια για βραβείο Stoperheimer 2015: Οι 3 προαναφερθέντες (τον Ντρέμελ δεν θα τον θυμόμουνα ποτέ) + Σουμαχερ + Ρουμενίγκε. Ας βρει κάποιος τον επόμενο.
Για το αντίστοιχο ιταλικό κατεβαίνω με Πάολο Ρόσσι, Τζοφ, Σιρρέα, Τζεντίλε, Ταρντέλι. 5 σύνολο, αλλά επείδή θυμάμαι και τον Εντζο Μπεαρζότ παίρνω το βραβείο με αμφισβητούμενο γκόλ.
Τζοφ, Σιρέα, Ρόσι, Ταρντέλι, Κόντι, Μπέργκομι, Αλτομπέλι. Κάτι Καμπρίνι, Κολοβάτι και Γκρατζιάνι, έπρεπε να είσαι όντως πιο ιταλόφιλος, αλλά πάλι μιλάμε για ονόματα μεγάλα στη Σέριε Α. Και αφήνω έξω τον Μπαρέζι, αλλά επειδή δεν είχε συμμετοχή. Όχι ότι δεν έγινε μετά μια από τις μεγαλύτερες φιγούρες του παγκόσμιου φούτμπολ (που θα έλεγε και ο Διακογιάννηsh) :). Όχι ότι οι Γερμανοί δεν είχαν παικτάρες. Όχι τον Ντρέμελ όμως.
Ο Μπαρέζι (της Μίλαν) έγινε όντως τεράστια μορφή του Παγκόσμιου Φουτμπόλ. Προς Θεού (ναι Ρόμπι), δεν έγραψα πως δεν ήταν καλή εκείνη η Ιταλία ή πως δεν είχε μεγάλα ονόματα. Απλά θεωρώ πως η Γερμανία είχε 3-4 μέγκα σταρς που δεν τους είχαν οι Ιταλοί κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. 😉
@gargaduaaas λίγα για την μεγαλη Ντερμπι. Πρωτα και πανω απο ολα ειμαστε κριαρια!
http://www.sombrero.gr/2015/03/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%AD/ Μιλάς με λάτρη του Μπράιαν Κλαφ. Πάνω απ’ όλα είμαστε άρρωστοι με το Αγγλικό Ποδόσφαιρο.
το σομπρέρο μόλις έπεσε ένα τικ στα μάτια μου (ήσασταν θεοί, τώρα ημίθεοι). Σοβαρά τώρα; “ποιος θυμάται ….. την 11αδα των Ιταλών του ’82΄”;;;;;
Στο σομπρέρο έχω διαβάσει και άρθρο για τον Gentile (http://www.sombrero.gr/2013/09/%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%BB/) και τον Scirea (http://www.sombrero.gr/2015/09/scirea/) !!! Δεν θυμάστε τον Zoff; Τον Bearzot που θεωρείται ένας από τους 5 καλύτερους προπονητες στην ποδοσφαιρική ιστορία της ιταλίας; Τον Cabrini; Τον Rossi; Τον “θείο” Beppe Bergomi; Τον Altobelli;
μήπως έχετε αλτσχάιμερ;;;;
αυτή η ομάδα άφησε έξω την βραζιλία (με 3-2, σημειωτέον οτι προηγήθηκε 2 φορές και της ακύρωσαν και 4ο γκολ με ανύπαρκτο οφσάιντ, δηλαδή έκανε τη βραζιλιά χωνί του μούστου, όπως λένε στο χωριό μου), την Αργεντινή (την οποία κέρδιζε με 2-0 και έβαλε γκολ της τιμής στο τέλος ο Πασαρέλα, με τον Μαραντόνα να έχει σβηστεί από τον Τζεντίλε) και την Γερμανία που λέει και το άρθρο.
@Γιώργης αυτά κάνει ο duendes και μετά εμείς που γράφουμε την αλήθεια πέφτουμε στα μάτια σας…δεν πειράζει.
@Γιώργη, το γεγονός ότι ο γαααργααααντούας ξεκινάει να βλέπει κάθε μεγάλη διοργάνωση πιστεύοντας ότι θα την κατακτήσουν οι Άγγλοι νομίζω είναι ικανοποιητικός λόγος για να δεις με… κατανόηση και συμπάθεια κάθε αμφιλεγόμενο σχόλιο του για εθνικές ομάδες.
παιδιά πέσατε στην περίπτωση: το μουντιάλ του 82 είναι από τις πιό ονειρικές παιδικές μου αναμνήσεις. Ήμουν εξι ετών. Και ναι, την νίκη της ιταλίας στον τελικό την θυμάμαι, στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και με μιά μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση, όλη η πλατεία απο κάτω μας να σιχτιρίζει και τη μάνα μου (κοντοχωριανή τόσο του Bearzot και του Zoff) να αγκαλιάζεται με τον πατέρα μου και μένα, και να χοροπηδάμε και οι τρεις, και μετά να κρατάω και να κουνάω ένα απο εκείνα τα στικάκια που τώρα βάζουν στις τούρτες αντί για κεράκια, σαν βεγγαλικά, που είχε φροντίσει να πάρει απο πριν ο πατέρας μου και δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου και είχα τρελαθεί. Σαν σε όνειρο, αλλά την θυμάμαι.
Ζιρές, Τιγκανά, Πλατινί –> 3
Μπράιτνερ, Χρούμπες, Σουμάχερ, Ρουμενίγκε, Μάγκατ ->5
Ρόσσι, Τζοφ, Σιρέα, Αλτομπέλι, Αντονιόνι και Μπρούνοκόντι -> 6.
Έχουμε νικητή από τις αναμνήσεις του πατέρα μου. Αλλά μόνο σε αριθμούς.
Οι πραγματικοί Νικητές εκείνουν του Μουντιάλ στο παιδικό μου μυαλό, μέσα από τα μάτια του πατέρα μου, είναι όμως ο Ζίκο, ο Φαλκάο και ο υπέρτατος Σώκρατες
Σοκαρίστηκα παίδες! Δεν το περίμενα ποτέ από ένα σαιτ σαν το δικό σας, με τόσες καταπληκτικές ιστορίες! 🙂
Μα: Ποιος θυμάται την εθνική Ιταλίας του 82; Στο μουντιάλ με τους πιο συναρπαστικούς αγώνες, εβερ:
Το 3-2 με τη Βραζιλία, το 3-3 Γερμανία-Γαλλία, το χτύπημα του Σουμάχερ στον Μπατισντον!
Λίγο μετά τον τελικό, η ΑΕΚ κληρώνεται με την Κολωνία στον πρώτο γύρο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, τερματοφύλακας τότε, ο Σουμάχερ.Στο 2΄η ΑΕΚ προηγείται με γκολ του Βλάχου, τελικό σκορ 3-3 και στο 86΄ πέφτουν τα φώτα και βυθίζεται στο σκοτάδι όλη η περιοχή! Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα το ΜΠΑΤΙΣΤΟΝ και το Ροσσι-Τραντελι-Αλτοβελι δονεί ολη τη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ΑΕΚτζης που δεν θυμάται ανακλαστικά αυτά τα τρία ονόματα, τώρα από τους υπολοίπους ποιον να ξεχάσεις; Τον Τζοφ, τον Σιερα, τον Καμπρινι, Κοντι
Α πα πα! Μονο ο πόνος μπορεί να τα γράφει αυτά καθώς το 99% στην Ελλάδα υποστήριζε Βραζιλία και πέρα από ήταν έκπληξη τεράστιου βεληνεκούς πόνεσε κόσμο εκείνο το 3-2 επί της καλύτερης Βραζιλίας που έχω δει πότε στα γηπεδα!
Και να φανταστείς ότι υποστήριζα Γερμανία εκείνα τα χρόνια!
@Ανώνυμος // 9 Νοεμβρίου, 2015 στις 22:17:
σημειώνω οτι ο Ζίκο είναι για το Ούντινε ό,τι ο Μαραντόνα για τη Νάπολι και ο Κούδας για τη Θεσσαλονίκη
Στα παλιά μπαρ των ποδοσφαιρόφιλων τον έχουν κρεμασμένο σε εικόνισμα.
Επίσης, για τον Σώκρατες, δεν ξέρω αν έχεις δει αυτό: http://www.sombrero.gr/2011/11/%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1/
Έχετε παρερμηνεύσει αυτό που έχω γράψει. Για ακόμα μία φορά λοιπόν. Το κείμενο δεν μειώνει τον άθλο των Ιταλών, ούτε θεωρώ πως εκείνοι οι παίκτες δεν ήταν καλοί. Τώρα αν ο μέσος ποδοσφαιρόφιλος βάζει πολλούς από την 11αδα του ’82 στους κορυφαίους Ιταλούς όλων των εποχών ή στους κορυφαίους παίκτες των 80’s τι να πω;
Απ’ την άλλη, για κάποιον φανατικό Ιταλόφιλο ίσως αυτοί να είναι ΘΕΟΙ. Δεκτό και απόλυτα σεβαστό.
δεν ειμαστε μεσοι ποδοσφαιροφιλοι. Ειμαστε κατι παραπανω. Ειμαστε Σομπρερο!
@Nikos Lioliopoulos δεν μιλάω για εσάς
Στο Μουντιάλ του 82 υποστήριζα Γερμανία και το 86 90, μετά τους αποκήρυξα μετά βδελυγμίας εξαιτίας του τελικού του 90 και του μαϊμού πέναλτι στο 82!
Ακούγεται ίσως λίγο υπερβολικό και άδικο, αλλά έπεσαν πάνω στην απομυθοποίηση των παιδικών φαντασιώσεων μου για το τι εστί ποδόσφαιρο! :-
Καταννοώ το ύφος του άρθρου σας και χαριτολογώ με τον όρο σοκάρομαι, άλλωστε απ ότι αντιλαμβάνομαι μάλλον μοιάζετε με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, πάντα Αγγλία και λίγο Βραζιλία, ποτέ δεν τους συγχώρεσε τους Ιταλούς για το κατενάτσιο.
Αλλά, αλλά,
– Ο Πάολο Ρόσσι, ο ηγέτης της αήττητης Περούτζια που παραλίγο να πάρει με τα άπειρα Χ το πρωτάθλημα από την Μίλαν.
– Ο Αντονιόνι, ο καλύτερος παίχτης που έχει περάσει από την Φιορεντίνα. Ο διαχρονικός φυσικός αρχηγός της!
– Ο Ντίνο Τζοφ, ο κορυφαίος Ιταλός πορτιέρο που έπαιζε μέχρι τα 40.
– Ο Μπρούνο Κόντι, ο ηγέτης της Ρόμα και του τελικού στα πέναλτι με τη Λίβερπουλ.
– Όλη σχεδόν οι υπόλοιποι αμυντικοί της κραταιάς τότε Γιουβέντους.
– Το τραγουδάκι από το ΑΕΚ-Κολωνία για τους τρεις σκόρερ του τελικού για να πικάρουν τον Σουμάχερ και τους Γερμανούς. <>
Ομολογώ ότι τα τελευταία 20 χρόνια δεν το πολυπαρακολουθώ αλλά μου φάνηκε ελαφρώς αστεία η φράση για την Ιταλία.
Δεν γνωρίζω αν ήταν κορυφαίοι των κορυφαίων ή αν δικαιούνται να είναι σε λίστες αλλά σίγουρα είναι σχεδόν όλοι χαραγμένοι στη μνήμη όσων έζησαν εκείνα τα χρόνια.
υγ1 Εννοείτε ότι εξακολουθώ να σας θεωρώ ότι καλύτερο στο χώρο του ινετ για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. 🙂
υγ2 Το μουντιάλ του 82 είναι ότι καλύτερο έχω να θυμάμαι!
Αν μου έλεγαν τώρα να επιλέξω δεν θα γνώριζα τι! Ιταλία, Γερμανία, Βραζιλία, Γαλλία, Αργεντινή;
Αν και ήμουν φανατικός αντί τότε, ίσως Βραζιλία, την τελευταία ομάδα που έπαιξε χύμα ποδόσφαιρο …
@Viola21 είμαι φίλος της εθνικής Αγγλίας αλλά δεν είμαι καθόλου φίλος της Βραζιλίας. Φυσικά και σέβομαι απόλυτα τη Σελεσάο αλλά χαίρομαι πάντα όταν χάνει :p
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και από δω και πέρα θα προσέχω τι γράφω για την Ιταλία (ιδίως αυτή του 1982)χαχα.
Λογικά αυτό το σχόλιο θα ψηφιστεί το “Πιο ΜΙΣΗΤΟ της σεζόν”